„Debiutancki tom Eliota jest przede wszystkim hołdem złożonym francuskim poêtes maudits w osobie Julesa Laforgue’a (1860-1887), którego młody adept Uniwersytetu Harvarda wybrał sobie na mistrza. Ekspresyjna poetyka francuskich »wyklętych«, i to takich właśnie poetów, jak kardynalnie dla Eliota ważni Baudelaire, Laforgue czy Corbière, to wspólne źródło przeciwstawianych zazwyczaj, choć bynajmniej nie skrajnie przeciwstawnych nurtów nowoczesnej poezji europejskiej: ekspresjonistycznej, kubistycznej, futurystycznej, dadaistycznej itp. awangardy oraz formacji w rodzaju rosyjskich akmeistów – wraz z Eliotem wrzucanych często do wspólnego worka rzekomego neoklasycyzmu. Ładny neoklasycyzm, który łączy tradycje Dantego, Baudelaire’a i turpizmu (estetyki szpetoty i makabry) »wyklętych«!”.

Prufrock i inne obserwacje, 1917 w: Komentarze i przypisy w: Thomas Stearns Eliot, W moim początku jest mój kres, przełożył, komentarzami i przypisami opatrzył Adam Pomorski, Warszawa 2007, s. 325.